_________________________________________________________________________________________________________________________
...................................................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
________________________________________________________________________________________________________________________

Μετάφραση // Translate

Αποτυπώματα

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Γ. Β. ΔΕΡΤΙΛΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 1750-2015

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης


ΣΕΙΡΑ | ΙΣΤΟΡΙΑ 

Γ. Β. ΔΕΡΤΙΛΗΣ
Ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας
1750-2015
ΝΕΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ
σελ. 976, σχήμα 17Χ24, τιμή: 45 ευρώ 
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 

Κυκλοφορεί Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018


Το ελληνικό κράτος δημιουργείται το 1828 εκ του μηδενός και αλλάζει ριζικά την ζωή των ανθρώπων που το δημιούργησαν με την φαντασία τους και με την επαναστατική τους πράξη.
Τους επιβάλλει την αυθεντία και την νομιμότητά του, την βία και την εξουσία του· ελέγχει την αναμεταξύ τους βία· τέμνει, δικάζει και τιμωρεί· εκπαιδεύει τους νέους και τις νέες, τους μαθαίνει τον νόμο, την τάξη, την υποταγή, τον πατριωτισμό. Και εκείνοι, με την σειρά τους, απορρίπτουν αυτό το κράτος υποκύπτοντας, το στελεχώνουν για να το χρησιμοποιούν εναντίον αλλήλων, το περιβάλλουν με τα εθνικά σύμβολα και το στηρίζουν, το διεκδικούν και εξεγείρονται για να το καταλύσουν και να το θεσμίσουν εξ υπαρχής. Εκείνοι διατυπώνουν τις εθνικιστικές του φαντασιώ­σεις, εκείνες μεταδίδουν στα παιδιά τους τις αλυτρωτικές του προσδοκίες και, όλοι μαζί, ακολουθούν τις σημαίες του, τροφοδοτούν με φόρους τα ταμεία του και με αίμα τους πολέμους του.
~~~~~~
Γράφοντας το βιβλίο αυτό, σκοπός μου δεν ήταν να διηγηθώ «τι έγινε», αλλά να κατανοήσω το «γιατί έγινε». Δεν ήταν να διηγηθώ μια ιστορία, αλλά να την ερμηνεύσω. Να εξηγήσω την Ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας με τους Έλληνες να φαντάζονται μιαν από τις πρωιμότερες δημοκρατίες στον κόσμο και να την διαμορφώνουν βυθισμένοι σε εξάρσεις ενθουσιασμού και σε εμφύλια μίση, να παλεύουν με την αστάθεια που τους επέβαλλε η μοίρα της χώρας, η θέση της στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, και να σκορπούν το αίμα τους αντιμετωπίζοντας αυτοκρατορίες και αψηφώντας υπερδυνάμεις.
Και με αυτήν την Ιστορία, ήθελα να μιλήσω όχι μόνο στον ιστορικό, στον ανθρωπολόγο, στον οικονομολόγο, αλλά και στις μαθήτριες και στους φοιτητές και στους γενικούς αναγνώστες, αυτούς που αγαπούν το διάβασμα ή και όσους ακόμη δεν το συνηθίζουν. Είναι τα πρόσωπα που περιδιαβάζουν συνεχώς στην σκέψη του κάθε συγγραφέα και οδηγούν το χέρι και την καρδιά του. Είναι τα πρόσωπα που έχουν από τον συγγραφέα μόνο δύο απαιτήσεις: να μοιραστεί μαζί τους την όποια γνώση του, προσφέροντάς τους και ολίγη ευχαρίστηση. Δύο μόνο απαιτήσεις, αλλά μεγάλες: επιβάλλουν στον συγγραφέα σαφήνεια, απλότητα και καλαισθησία γραφής. Επειδή αυτοί είναι οι μόνοι τρόποι που έχει ένας συγγραφέας για να πλησιάσει πραγματικά τον αναγνώστη, την αναγνώστρια – κοιτάζοντάς τους στα μάτια.
~~~~~~
Ο ιστορικός Γ. Β. Δερτιλής, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει εκλεγεί καθηγητής στην ÉHÉSS (Παρίσι, 2000-2010), καθώς και επισκέπτης καθηγητής στο Harvard, στην Οξφόρδη και στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Φλωρεντίας. Βιβλία και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες γλώσσες. 

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ "Περί βεβαιότητος"

   ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ   



ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ
Περί βεβαιότητος
Μετάφραση: Μιλτιάδης Ν. Θεοδοσίου
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Διαβάστε την εισαγωγή του μεταφραστή, εδώ

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο, εδώ
Τιμή: 12,60€ 14,00€ -10%

Μολονότι υπό μία έννοια ο τίτλος είναι παραπλανητικός λόγω της μονομέρειάς του, το Περί βεβαιότητος έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως έργο πάνω στη γνωσιολογία, έργο το οποίο εγκαινιάζει νέες γραμμές σκέψης πάνω στις έννοιες της γνώσης, της αμφιβολίας και της δικαιολόγησης των πεποιθήσεων.


Αλλά και ανεξάρτητα από τη συμβολή του στην άρθρωση γνωσιοθεωρητικών θέσεων, το βιβλίο αποτελεί σαφώς το τρίτο αριστούργημα του Βίττγκενσταϊν (μετά το Τρακτάτους και τις Φιλοσοφικές έρευνες), επεκτείνοντας και διευρύνοντας τους βιττγκενσταϊνικούς στοχασμούς πάνω στη γλώσσα, τη λογική και την ανθρώπινη ζωή.

Ο πλούτος των παρατηρήσεων, η φιλοσοφική γονιμότητα των ερωτήσεων και των διαφορετικών απαντήσεων, αλλά και η ποικιλία των θεματικών που θίγονται στις σημειώσεις αυτές, όχι μόνο επιβεβαιώνουν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό αλλά επιτρέπουν επίσης στον αναγνώστη να παρακολουθήσει την πορεία της σκέψης ενός μεγάλου φιλοσόφου. Στις σημειώσεις αυτές θίγονται οι προβληματικές του ιδεαλισμού και του σκεπτικισμού, η έννοια και ο ρόλος της αμφιβολίας, η έννοια της γνώσης και η θεμελίωσή της, η έννοια της δικαιολόγησης και της τεκμηρίωσης των εμπειρικών πεποιθήσεων, όπως και πολλά άλλα γνωσιολογικά ζητήματα, πέρα από την εμβληματική έννοια της βεβαιότητας, που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος των φιλοσοφικών ερευνών του βιβλίου.

Από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης κυκλοφορούν, στη σειρά Φιλοσοφία της Επιστήμης:

Ludwig Wittgenstein
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
μετάφραση: Κωστής Μ. Κωβαίος

Stuart G. Shanker
Ο WITTGENSTEIN ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
πρόλογος-μετάφραση-υποσημειώσεις: Κωστής Κωβαίος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή του μεταφραστή
Πρόλογος των επιμελητών της πρωτότυπης έκδοσης
Περί βεβαιότητος
Ευρετήριο ονομάτω
ν

_________

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

Σωκράτης (469-399 π.Χ.) - «Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...

Όταν ρώτησαν το Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων. «Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...
«Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές...
2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική...
3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές...
4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα...
5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους...
6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους...
7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...» 
Σωκράτης (469-399 π.Χ.)

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

Ζακ Ντεριντά (Jacques Derrida) 1930 – 2004, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους φιλόσοφους και ιδρυτής της σχολής της «αποδόμησης»

 Φιλοσοφική Σκέψη   

Ζακ Ντεριντά

Ο Ζακ Ντεριντά (Jacques Derrida) υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους φιλόσοφους και ιδρυτής της σχολής της «αποδόμησης».
Γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1930 στο Ελ Μπιάρ της Αλγερίας. Στα μαθητικά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του σε βορειοαφρικανικά περιοδικά, ενώ το ζωηρό ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία τον οδήγησε το 1952 στην Ecole Normale Superieure, απ’ όπου και πήρε το πτυχίο του στο συγκεκριμένο τομέα. Στην περίοδο των σπουδών του είχε την ευκαιρία να συνδεθεί στενά με κορυφαίους διανοητές, όπως ο Μπουρντιέ και ο Φουκώ.
Από το 1960 δίδαξε Γενική Φιλοσοφία και Λογική στη Σορβόνη, το 1965 πήγε στην Ecole Normale Superieure και από το 1983 ήταν στην Ecole Des Hautes Etudes. Επίσης, δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια.
Παράλληλα, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μεταναστών στη Γαλλία, κατά του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων της Νότιας Αφρικής και για την αποφυλάκιση αντικαθεστωτικών στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία.
Η προσφορά τού Ζακ Ντεριντά στη σύγχρονη φιλοσοφική σκέψη θεωρείται σημαντικότατη. Η θεωρία του είναι δυσκολονόητη, αλλά τον καθιέρωσε ως ένα από τους πιο γνωστούς φιλόσοφους του 20ου αιώνα.
Η «θεωρία της αποδόμησης» υποστηρίζει ότι κάθε κείμενο αποτελείται από στρώματα εννοιών, απόρροια πολιτιστικών και ιστορικών διαδικασιών, συνεπώς το νόημά του δεν είναι οριστικό, αλλά συνάρτηση της ερμηνείας που του δίνει ο αναγνώστης του. Έτσι, ένας αναγνώστης μπορεί να διερευνήσει τα κρυμμένα νοήματα ενός κειμένου, τα οποία μπορεί να μην γνωρίζει ούτε ο συγγραφέας. Η θεωρία αυτή στρατηγικής ανάλυσης εφαρμόζεται στη λογοτεχνία, στη γλωσσολογία, στη φιλοσοφία και σε άλλες επιστήμες.
Οι επικριτές τού Ζακ Ντεριντά χαρακτήρισαν τις θεωρίες του από «παράλογες» ως «αντιδραστικές». Όμως, οι επικρίσεις δεν μείωσαν το κύρος του στους ακαδημαϊκούς κύκλους και ήταν τόσο γνωστός που το 2003 η ζωή του απαθανατίστηκε κινηματογραφικά σ’ ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ.
Ο Ζακ Ντεριντά πέθανε στις 8 Οκτωβρίου του 2004, ύστερα από μακροχρόνια μάχη με την επάρατο νόσο.

___________

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Στη δίνη του Ανθρωπόκαινου κυκλώνα

    επιστήμη, άνθρωποι, πλανήτης    

Γράφει ο
Σπύρος Μανουσέλης *


Ουδείς αμφισβητεί, σήμερα, την τεχνοεπιστημονική ικανότητα του είδους μας να υλοποιήσει το όνειρο (ή τον εφιάλτη) της «μετα-ανθρώπινης» κατάστασης. Πολυάριθμες και σοβαρές αντιρρήσεις, αντίθετα, μπορούν να διατυπωθούν σχετικά με τις σκοτεινές πολιτικές σκοπιμότητες, καθώς και την πραγματική ιστορική αναγκαιότητα του επικείμενου βιολογικού επανασχεδιασμού του ανθρώπινου είδους· μία επιλογή χωρίς επιστροφή, άπαξ και ξεκινήσει.
Για το συλλογικό φαντασιακό των δυτικών κοινωνιών, η επιστημονική έρευνα της πραγματικότητας έχει αξία και νόημα μόνο στο μέτρο που μας αποκαλύπτει τους «αιώνιους» και «αμετάβλητους» νόμους της φύσης, οι οποίοι μας επιτρέπουν να προβλέπουμε με ακρίβεια τα μελλούμενα. Στο σημερινό και το επόμενο άρθρο θα αναζητήσουμε κάποιες εύλογες επιστημονικά απαντήσεις στο φαινομενικά φουτουριστικό ερώτημα αν η πορεία προς τη «μετα-ανθρώπινη κατάσταση» πρέπει να θεωρείται όχι μόνο τεχνολογικά εφικτή, αλλά και βιολογικά ή ιστορικά αναπόφευκτη. Αν δηλαδή, στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες της Ανθρωπόκαινου εποχής, ο επανασχεδιασμός και η (αυτο-)μετεξέλιξη του ανθρώπινου είδους αποτελεί όντως επαρκή συνθήκη για την επιβίωσή μας.

Οι βιοπολιτικές επιλογές υποβάθμισης
και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής

Υπάρχει κάτι βαθύτατα άρρωστο και ολοφάνερα παθολογικό στις σημερινές κοινωνίες της διαρκούς απορρύθμισης, της παγκοσμιοποίησης δηλαδή των τοπικών κρίσεων που προκύπτουν από τη νεοφιλελεύθερη ασυδοσία των αγορών και τον ανορθολογικό οικονομικό ανταγωνισμό. Αυτή η παθολογία, ωστόσο, δεν εκδηλώνεται μόνο στις εμφανώς μη λειτουργικές κοινωνικοοικονομικές υποδομές, αλλά αντανακλάται και στη γενικευμένη δυσφορία των ανθρώπων, που με τη σειρά της ανατροφοδοτεί και επιτείνει όχι μόνο την υποκειμενική κατάρρευση αλλά και την κοινωνική αποσύνθεση. Μια πρωτοφανής μαζική ψυχολογική-βιολογική έκπτωση του ανθρώπινου δυναμικού, που συντελείται, παραδόξως, κατά την ακμή της Ανθρωπόκαινου, τη γεωλογική εποχή της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας του είδους μας. Μια πλανητικών διαστάσεων ανθρωπιστική κρίση, που επιχειρούμε ατελέσφορα να τη θεραπεύσουμε με τα νόμιμα ψυχοκατασταλτικά «ναρκωτικά»: από την αναξιοκρατική και άρα ανάξια κοινωνική, επαγγελματική ή οικονομική επιτυχία μέχρι τις πολυποίκιλες καταναλωτικές απολαύσεις.
Κι όταν, όπως όλο και συχνότερα διαπιστώνουμε, αυτές οι ψευδαισθητικές «θεραπείες» αποτυγχάνουν, οι άνθρωποι καταφεύγουν μαζικά σε κάποια ιδιωτική εικονική πραγματικότητα ή, στις πιο ακραίες περιπτώσεις, σε αυτοκαταστροφικές πρακτικές (αλκοόλ, ναρκωτικά). Ο μετανεωτερικός «Παράδεισος» των αγορών είναι μια καλοσχεδιασμένη πλανητική φυλακή, ένα αόρατο μεταλλικό κλουβί από το οποίο δεν επιτρέπεται να διαφύγει κανείς, ούτε καν οι φύλακες.
Αν όντως είναι αυτά τα συμπτώματα της σημερινής ανθρωπιστικής κρίσης, τότε ποια μπορεί να είναι η έξοδος από το κοινωνικοπολιτικό και βιο-οικολογικό αδιέξοδο, που όπως είδαμε είναι αποκλειστικά ανθρωπογενές; Μήπως τελικά έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν αναφανδόν και επενδύουν αποκλειστικά σε μια βιοτεχνολογική «τελική λύση» του πλανητικού προβλήματος Ανθρωπος;
Μπορούμε, άραγε, βασιζόμενοι στις διαθέσιμες τεχνοεπιστημονικές μας δυνατότητες και στις τρέχουσες βιοπολιτικές επιλογές μας να προδιαγράψουμε ή, έστω, να προβλέψουμε με σχετική ακρίβεια την εξελικτική πορεία του είδους μας; Σε πολύ πιο «αθώες» ιστορικές εποχές, οι άνθρωποι εναπόθεταν τις αγωνίες και τις ελπίδες τους για το μέλλον στη θεϊκή πρόνοια και βούληση και, κυρίως, στη δήθεν υπερφυσική ικανότητα ορισμένων εκλεκτών ανθρώπων να γνωρίζουν και να ερμηνεύουν, εκ των προτέρων, τα θεϊκά σημεία.
Μαντικές προφητείες και επιστημονικές προβλέψεις
Μάντεις και προφήτες διέθεταν υποτίθεται το χάρισμα να διαβάζουν τα «σημεία των καιρών» και να τα μεταφράζουν σε προβλέψεις για «τα εσόμενα» και χάρη σε αυτή τη «μαγική» ικανότητά τους μπορούσαν να προβλέπουν και, ενίοτε, να επηρεάζουν τα ανθρώπινα πράγματα. Στις νεωτερικές κοινωνίες, ωστόσο, η πρόβλεψη των μελλοντικών γεγονότων έχει ανατεθεί αυτεπαγγέλτως στο νέο επιστημονικό «ιερατείο», το οποίο προτιμά να ανακοινώνει τους επιστημονικούς χρησμούς του για το μέλλον σε συνέδρια, σε ειδικές διεθνείς και εθνικές επιτροπές και μόνο κατόπιν στα ΜΜΕ.
Δυστυχώς όμως, οι προβλεπτικές ικανότητες της εμπειρικής επιστήμης είναι γνωστικά πεπερασμένες, μεθοδολογικά περιορισμένες και άρα πολύ συχνά αμφισβητήσιμες από τους εκπροσώπους κάποιων διαφορετικών άλλα εξίσου αναγνωρισμένων επιστημονικών «ιερατείων». Επιπλέον, όπως συνέβαινε και κατά το προεπιστημονικό παρελθόν, αυτοί οι επιστημονικοί «χρησμοί» είναι συνήθως διατυπωμένοι σε μια τόσο σκοτεινή γλώσσα, ώστε είναι αδύνατον για τους περισσότερους κοινούς θνητούς, δηλαδή για τους μη ειδικούς, να τους κατανοήσουν. Εδώ τελειώνουν, όμως, και οι όποιες αναλογίες αναφορικά με τη γνωστική-κοινωνική λειτουργία των προβλέψεων στην Επιστήμη και τη Μαντική, διότι αντίθετα με τις μαντικές προγνώσεις οι επιστημονικές προβλέψεις δεν είναι συνήθως αυθαίρετες, ούτε και στηρίζονται σε δι’ επιφοιτήσεως θεϊκές αποκαλύψεις σε ένα άτομο, αλλά βασίζονται στη συλλογική εμπειρική έρευνα, τα πορίσματα της οποίας δεν είναι θέσφατα, αφού μπορούν κάλλιστα να διαψευστούν ή να επαληθευτούν από άλλους επιστήμονες.
Αν και περιορισμένης γνωστικής εμβέλειας, οι προβλεπτικές ικανότητες της επιστήμης είναι λοιπόν πάντοτε το τελικό προϊόν της αυστηρής επιστημονικής μεθόδου και σκέψης: όσο καλύτερα γνωρίζουμε τις παραμέτρους ή τις μεταβλητές που διαμορφώνουν τη δομή, τη συμπεριφορά ή τη δυναμική ενός συστήματος τόσο πιο ακριβείς θα είναι και οι προβλεπτικές μας ικανότητες. Συνεπώς, οι επιστημονικές προβλέψεις σχετικά με τη δυναμική και την εξέλιξη των πολύπλοκων φυσικών φαινομένων δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως απόλυτες αλήθειες, όχι μόνο γιατί εξαρτώνται από τις μέχρι σήμερα γνώσεις μας που, όντας πεπερασμένες, δεν μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε ποτέ όλες τις μεταβλητές ή τις εμπλεκόμενες παραμέτρους αλλά και, επιπλέον, επειδή αγνοούμε τις αρχικές συνθήκες που δημιούργησαν αυτά τα φαινόμενα. Γι’ αυτό ακριβώς μας είναι τόσο δύσκολο να προβλέπουμε με ακρίβεια π.χ. τους σεισμούς, την πλανητική οικονομική πορεία ή τη μελλοντική εξέλιξη ενός ζωικού είδους!
Η επίγνωση αυτών των εγγενών και ανυπέρβλητων επιστημολογικών περιορισμών θα πρέπει ή μάλλον θα έπρεπε, εκ των πραγμάτων, να αποτελεί το μέτρο της αξιοπιστίας των προτεινόμενων «τελικών λύσεων» για την αειφόρο μελλοντική ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους. Πράγματι, για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη, η μη προβλέψιμη δυναμική, η δυνατότητα αυτοοργάνωσης και η δομική-λειτουργική αυτονομία των πολύπλοκων συστημάτων δεν θεωρούνται πλέον «εξαιρέσεις»: δηλαδή μεμονωμένα ή επουσιώδη φυσικά φαινόμενα τα οποία μπορούμε εύκολα να τα παραβλέπουμε όταν δεν καταφέρνουμε να τα αναγάγουμε σε λίγες απλές και πολύ πιο θεμελιώδεις δομές.
Αντίθετα, αυτές οι δήθεν εξαιρέσεις μας επέτρεψαν να συνειδητοποιήσουμε τα περίπλοκα «προ-γνωστικά» προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όταν περιγράφουμε τέτοια πολύπλοκα φαινόμενα, χωρίς να καταφεύγουμε στις παραμορφωτικές απλοποιήσεις του χθες. Οι έννοιες της σχετικής «αυτονομίας», αλλά και της εξελικτικής «πολυπλοκότητας» και των αμφίδρομων σχέσεων των έμβιων όντων με τα οικολογικά τους περιβάλλοντα αποτελούν την προϋπόθεση για την κατανόηση της ζωής.
Εξάλλου, αυτή η νέα γνωστική και μεθοδολογική προσέγγιση που πλέον επιβάλλεται από την ευρύτερη αποδοχή και κυρίως τη συστηματική εφαρμογή αυτών των εννοιών στη μελέτη της πραγματικότητας, ενδέχεται να αποδειχτεί επίσης και ως η αναγκαία θεραπευτική αγωγή για να απαλλαγούμε από τις παραπλανητικές «μονοθεϊστικές» ψευδαισθήσεις αιώνων: από την απόλυτη βεβαιότητα ή, μάλλον, την απλοϊκή πίστη στη μία και μοναδική και άρα διαχρονική εξ αποκαλύψεως «Αλήθεια», η οποία επειδή υποτίθεται ότι εξηγεί τα πάντα μπορεί να δικαιολογεί -και τελικά να νομιμοποιεί!- τα πιο αποτρόπαια ανθρώπινα εγκλήματα και καταστροφές. Αδιάφορο αν πρόκειται για θρησκευτικά, ιστορικοπολιτικά εγκλήματα ή για τις Ανθρωπόκαινες καταστροφές του οικολογικού περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας.
Η «Μετα-ανθρώπινη» έξοδος από την Ανθρωπόκαινη εποχή
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα παλαιοντολογικά δεδομένα, πριν από περίπου 200-150 χιλιάδες χρόνια άνθρωποι καθόλα όμοιοι με εμάς ήταν ένα ασήμαντο βιολογικό είδος που ζούσε σε κάποια γωνιά της Αφρικής. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, οι πρόγονοι όλων των σημερινών ανθρώπων συνυπήρχαν μαζί με τουλάχιστον άλλα 6 συγγενή είδη του γένους Ανθρωπος (Homo), όμως όλα μαζί αυτά τα πρωτόγονα είδη ανθρώπων δεν ασκούσαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο πλανητικό οικοσύστημα απ᾽ ό,τι οι γορίλες και οι χιμπατζήδες που ζουν σήμερα.
Ωστόσο, πριν από περίπου 70 χιλιάδες χρόνια συνέβη κάτι ολότελα απρόσμενο, μια κοσμοϊστορική αλλαγή που μετέτρεψε, σταδιακά, το ασήμαντο και περιθωριακό, μέχρι τότε, είδος των δίποδων θηλαστικών με τον σχετικά μεγάλο εγκέφαλο σε κυρίαρχο βιολογικό είδος, το οποίο σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα κατέκτησε το σύνολο του πλανήτη Γη. Από αυτά τα 6 συγγενικά είδη του γένους Ανθρωπος ένα μόνο επικράτησε τελικά και όχι χάρη στη Θεία Πρόνοια ή σε κάποιο υπερφυσικό θαύμα, αλλά εξαιτίας των ιδιαίτερων νοητικών, τεχνολογικών και κοινωνικών ικανοτήτων του. Βιολογικές και κοινωνικές ικανότητες που, ενώ εξελίχθηκαν σταδιακά επί τουλάχιστον 2 εκατομμύρια χρόνια, οδήγησαν στο μεγάλο άλμα, πριν από 70 χιλιάδες χρόνια!
Εκτοτε, αυτό το περίεργο είδος δίποδων θηλαστικών που, με τη συνήθη εγωπάθειά του αυτοχαρακτηρίζεται ως «Homo sapiens» δηλαδή «Ανθρωπος ο έμφρων», διαμόρφωσε την επίμονη ψευδαίσθηση ότι είναι ο απόλυτος ρυθμιστής και κυρίαρχος κάθε μορφής ζωής στον πλανήτη Γη, των συνανθρώπων του μη εξαιρουμένων. Σήμερα, μετά από 70 χιλιάδες χρόνια ναρκισσιστικών ψευδαισθήσεων αλλά και μεγάλων ιστορικών ανατροπών, το ανθρώπινο είδος είναι έτοιμο να απελευθερωθεί οριστικά από τους περιορισμούς της ίδιας του της φύσης και με τη βοήθεια της γενετικής βιοτεχνολογίας να επανασχεδιάσει το μέλλον του ως... υπερανθρώπου!
Κάπως έτσι ανασυγκροτεί και ερμηνεύει την ανθρώπινη ιστορία ο διάσημος Ισραηλινός ιστορικός Γιουβάλ Νώε Χαράρι στο πολύ επιτυχημένο διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα, βιβλίο του «Sapiens» (που κυκλοφορεί από τις εκδ. Αλεξάνδρεια).
Αντλώντας και συνδυάζοντας τις πιο ετερογενείς πληροφορίες από ένα ευρύτατο φάσμα επιστημών -από την παλαιοντολογία, την εξελικτική βιολογία και την ανθρωπολογία μέχρι την οικονομικοπολιτική ιστορία και την κοινωνιολογία- το βιβλίο αυτό μας προσφέρει μια εύπεπτη αλλά ιδιαίτερα προκλητική ερμηνεία της ανθρώπινης ιστορίας. Δικαιολογημένα λοιπόν έγινε ανάρπαστο μόλις κυκλοφόρησε και μεταφράστηκε σε 35 γλώσσες. Κατά τη γνώμη μας, όμως, η βαθύτερη σημασία και η πραγματική αξία αυτού του εσκεμμένα προκλητικού βιβλίου είναι ότι επανερμηνεύει το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας από τη σκοπιά ή την προοπτική της νέας μετανεωτερικής βιοεξουσίας.
Κάτι που παραδέχεται και ο συγγραφέας στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, με τον αποκαλυπτικότατο τίτλο «Το τέλος του Homo sapiens»«Αυτό που πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά είναι η ιδέα ότι το επόμενο στάδιο της ιστορίας θα περιλαμβάνει όχι μόνο τεχνολογικές και οργανωτικές μεταβολές, αλλά και θεμελιώδεις μεταβολές της ανθρώπινης συνείδησης και ταυτότητας. Και οι μεταβολές αυτές μπορεί να είναι τόσο θεμελιώδεις που να θέσουν υπό αμφισβήτηση τον όρο “άνθρωπος”».
Ωστόσο, οι εκπλήξεις δεν περιορίζονται στο τελευταίο κεφάλαιο, στο δωδέκατο κεφάλαιο, σελίδες 240-245, ο αναγνώστης θα βρει μια ωραιοποιημένη εκδοχή του ναζιστικού Ολοκαυτώματος: «Οι ναζί δεν μισούσαν την ανθρωπότητα. Πολεμούσαν τον φιλελεύθερο ανθρωπισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον κομμουνισμό ακριβώς επειδή θαύμαζαν την ανθρωπότητα και πίστευαν στις μεγάλες δυνατότητες του ανθρώπινου είδους»!
Πώς υλοποίησαν οι ναζί το φιλανθρωπικό τους έργο; Η εξήγηση του σύγχρονου Ισραηλινού (!) ιστορικού έχει μεγάλο ενδιαφέρον«Ακολουθώντας (οι ναζί) τη λογική της δαρβινικής εξέλιξης, υποστήριζαν ότι η φυσική επιλογή πρέπει να αφεθεί ελεύθερη ώστε να ξεκαθαρίσει τα ακατάλληλα άτομα»! Κοντολογίς, δεν ευθύνεται η ψευδοεπιστημονική ρατσιστική ιδεολογία, αλλά η εξελικτική θεωρία για το ότι αυτοί ανέλαβαν τον ρόλο της.... φυσικής επιλογής.
Με τέτοια επιστημονικά ανακριβή και σαθρά ιστορικά «επιχειρήματα» ο Χαράρι προσπαθεί να μας πείσει για το πόσο ιστορικά αναγκαία ή, τουλάχιστον, εφικτή είναι η «φιλάνθρωπη» προοπτική μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής βαρβαρότητας, η οποία ενδέχεται να επιβληθεί επειδή απλώς διαθέτουμε τα απαραίτητα τεχνοεπιστημονικά εργαλεία για να υλοποιήσουμε το προαιώνιο όνειρο θέωσης του ανθρώπινου είδους, το οποίο είναι πλέον σε θέση να υπερβεί βιοτεχνολογικά τα φυσικά όριά του, δημιουργώντας τον «υπεράνθρωπο».
Μια σαφής προπαγάνδα που ο Χαράρι θα διατυπώσει απερίφραστα και με πλήθος επιχειρημάτων στο πιο πρόσφατο βιβλίο του «Homo Deus». Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο του (κυκλοφορεί επίσης από τις εκδ. «Αλεξάνδρεια») τάσσεται υπέρ της μετα-ανθρώπινης αυτοβελτίωσης του είδους μας, η οποία προβάλλεται ως η μοναδική έξοδος από τη σημερινή οικολογική και ανθρωπιστική κρίση. Ομως, γι’ αυτά και άλλα παρόμοια επιστημονικοφανή επιχειρήματα για την επερχόμενη δήθεν θέωση του ανθρώπινου είδους θα πούμε περισσότερα στο επόμενο άρθρο.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Ασταθείς ταυτότητες


γράφει ο
Θανάσης Γιαλκέτσης
Ο Ιταλός φιλόσοφος Ρέμο Μποντέι έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής (Κέμπριτζ, Οτάβα, Νέα Υόρκη, Τορόντο κ.α.). Σήμερα διδάσκει στο UCLA του Λος Αντζελες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε στην εφημερίδα Il Giornale.
● Η ευτυχία είναι κάτι που μπορεί να κατακτηθεί, κάτι σταθερό ή κάτι που μας διαφεύγει;
Η ευτυχία δεν μπορεί να επιτευχθεί κατά παραγγελία. Δεν μπορούμε να πούμε: «να είσαι ευτυχισμένος», όπως λέμε «να είσαι αυθόρμητος».
Ο Τσέχοφ μάς θυμίζει ότι η ευτυχία είναι μια ανταμοιβή που δίνεται σε όποιον δεν την αναζητάει. Το να την επιδιώκουμε με επιμονή μπορεί να επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Μερικές φορές μπορεί να τύχει να την κατακτήσουμε και να απογοητευτούμε.
Η ευτυχία δεν μοιάζει με έναν μόνιμο γαλάζιο ουρανό. Μπορεί να παραβληθεί μάλλον με την καμπύλη ενός γραφήματος, με κορυφώσεις, στασιμότητες και πτώσεις. Οι υψηλότερες κορυφές δεν είναι πάντοτε μέσα στις δυνατότητές μας. Σημασία έχει να καταφέρνουμε μιαν ικανοποιητική μέση πορεία.
Θεωρώ εξάλλου ότι ο στόχος πρέπει να είναι η σύζευξη της ιδιωτικής ευτυχίας με τη δημόσια. Ακόμη και οι Στωικοί (αλλά όχι μόνον αυτοί) σκέφτονταν έτσι.
● Σύμφωνα με τον Επίκτητο, για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να δίνουμε σημασία μόνο σε αυτό που εξαρτάται από εμάς, δεδομένου ότι σε αυτό που εξαρτάται από τους άλλους δεν έχουμε κανέναν έλεγχο. Συμφωνείτε και με αυτό;
Νομίζω ότι είναι ένας ορθός συλλογισμός. Το στωικό ιδεώδες ήταν διπλό: Πρώτα απ’ όλα να σμιλεύουμε τους εαυτούς μας, σχεδόν μια αισθητική της ηθικής (Σενέκας, Μάρκος Αυρήλιος).
Δεύτερον, να εναρμονιζόμαστε με τον ρυθμό της φύσης, του σύμπαντος. Παρατηρώντας τον κόσμο, ακόμη και τις πιο δυσάρεστες όψεις του, κατανοούμε το αναπόφευκτο όσων συμβαίνουν, την ύπαρξή μας βυθισμένη στην ασθένεια, στον θάνατο.
Από τη στιγμή που θα το κατανοήσουμε αυτό, θα γίνει πιο εύκολο να υπομείνουμε κάθε συμβάν με ψυχική ηρεμία.
● Και η αθανασία; Επιβιώνει ακόμη αυτή η προσδοκία; Και ποιες μορφές παίρνει; Υπάρχει τρόπος με τον οποίο μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι; Στο «Συμπόσιο» ο Πλάτων υποδεικνύει δύο δρόμους: Αν είναι κάποιος καλλιτέχνης, γίνεται αθάνατος με τα έργα του. Διαφορετικά μέσω των απογόνων του.
Από τον Πλάτωνα κι έπειτα, η θεραπεία ενάντια στον θάνατο ήταν η φιλοσοφία. Αν η απορία είναι έλλειψη διεξόδων, η φιλοσοφία είναι «ευφορία», καλή διέξοδος, δηλαδή προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων στα υπαρξιακά προβλήματα.
Η αθανασία έγινε αντιληπτή όχι μόνον ως νίκη πάνω στον θάνατο, αλλά και ως εξύψωση από τον κόσμο των αισθήσεων προς εκείνο των ιδεών.
Το τωρινό πρόβλημα είναι ότι, ακόμη και μεταξύ εκείνων που πρεσβεύουν μια θρησκευτική πίστη, έχει μειωθεί η πίστη στην αθανασία της ψυχής, μια ιδέα προικισμένη με μεγάλη δύναμη, που στο παρελθόν ωθούσε τους ανθρώπους να ζουν με βάση αυτό που τους περίμενε μετά τον θάνατο.
Σήμερα όμως η ιδέα της αθανασίας είναι νεφελώδης και έχει αντικατασταθεί από εκείνη της μακροζωίας.
● Στο παρελθόν το θέμα της αθανασίας αφορούσε την ψυχή. Από τη στιγμή όμως που η ψυχή γίνεται η συνείδηση, ο νους, ο εγκέφαλος, όλα αυτά τα πράγματα που χάνονται με την κατάπτωση του σώματος, ο λόγος περί αθανασίας της ψυχής καταλήγει στο μηδέν.
Το 1694, ο Λοκ, ένθερμος αγγλικανός –που είχε επίγνωση του γεγονότος ότι, αφού κάθε γνώση πηγάζει από τις αισθήσεις, δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε την αθανασία της ψυχής– επινοεί την έκφραση «προσωπική ταυτότητα», ένα είδος νήματος βασιζόμενου στη μνήμη, που εν μέρει το αφήνουμε πίσω μας (το παρελθόν) και εν μέρει ξετυλίγεται μπροστά μας (το μέλλον), στο οποίο συμπυκνώνονται φροντίδες, προσδοκίες.
Αυτό το νήμα μπορεί να κοπεί σε οποιοδήποτε σημείο και σε κάθε στιγμή. Και όταν αυτό συμβαίνει (όταν για παράδειγμα μας πλήττει η ασθένεια Αλτσχάιμερ), η συνείδηση, νοούμενη ως επίγνωση του εαυτού (και όχι πλέον ως ψυχή), χάνεται ξαφνικά. Και από εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει πλέον ένας πυρήνας ταυτότητας στον οποίο να αναγνωριζόμαστε. Στην ουσία δεν μας απομένει τίποτα.
Σχετικά με την προσωπική ταυτότητα ο Χιουμ μιλάει για μια πολιτεία συνειδήσεων. Για τον Καντ, το «εγώ σκέφτομαι», που συνοδεύει τις αναπαραστάσεις μας, είναι αναπόδεικτο. Για τον Νίτσε, είμαστε μια συνομοσπονδία ψυχών. Το «εγώ» του Καρτέσιου δεν είναι παρά ένα προϊόν της φαντασίας. Για τον Λεβί-Στρος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παραχαϊδεμένο παιδί. Ολη αυτή η περιφρόνηση απέναντι στο «εγώ» είχε ένα στόχο: να καταδείξει τη μικρότητα του ανθρώπου θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ιδέα της ατομικής ευθύνης.
Ο Πιραντέλο ασχολήθηκε σε βάθος με το θέμα της ταυτότητας, παράγοντας πάνω από εξήντα έργα βασιζόμενα στο σχίσμα της προσωπικότητας, με σκοπό να καταδείξει ότι, αν είμαστε πολλαπλοί, μειώνεται κάθε προσωπική ευθύνη.
● Η Μαντάμ ντε Σταλ ισχυριζόταν ότι δεν δοκιμάζουμε τίποτα που να μη μας φαίνεται ότι το έχουμε ήδη διαβάσει κάπου (ή το έχουμε δει σε κάποια ταινία, θα πρόσθετα). Τα συναισθήματά μας επομένως είναι μόνον αντίγραφα συναισθημάτων, κλώνοι συγκινήσεων;
Σήμερα ζούμε έναν αριθμό ζωών απείρως ανώτερο από το παρελθόν, μέσω της λογοτεχνίας, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, των ταξιδιών, των σχέσεων, του διαδικτύου. Ενημερωνόμαστε λεπτό προς λεπτό γι’ αυτά που συμβαίνουν στους άλλους. Δεν μας αρκεί πλέον ο εαυτός μας. Η ταυτότητά μας έχει γίνει ασταθής. Εχουμε άπειρα υποδείγματα από τα οποία μπορούμε να εμπνεόμαστε.
Μπορούμε να φανταστούμε ότι είμαστε όποιοι θέλουμε και μέσα όπως το διαδίκτυο μας βοηθούν σε αυτό. Προσοχή όμως να μη γίνουμε άνθρωποι-χαμαιλέοντες, όπως ο Ζέλιγκ. Ο Πιραντέλο λέει ότι οι άλλοι μάς βλέπουν με τρόπο διαφορετικό σε σχέση με την ιδέα που εμείς έχουμε για τους εαυτούς μας, η οποία είναι ένας συνδυασμός αυτού που ζούμε και αυτού που φανταζόμαστε. Ωστόσο, για τον Πιραντέλο η λύση στον πολλαπλασιασμό των ταυτοτήτων είναι να κατορθώσουμε να μην είμαστε πλέον κανένας, να μεταβληθούμε σε πέτρα.
Μπορεί όμως η απώλεια της συνείδησής μας, της ταυτότητάς μας, να αντιπροσωπεύει μια διέξοδο; Μπροστά στη σκληρότητα του κόσμου χρειάζεται να αντιδράσουμε, να είμαστε μαχητικοί, να μην αφήνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν και να μας παρασύρουν. Χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, με θάρρος και διορατικότητα.
● Σήμερα ο κόσμος είναι αληθινά πιο πολύπλοκος;
Είναι διαφορετικά πολύπλοκος. Πάντα ήταν πολύπλοκος, αλλά στο παρελθόν παράδοση, θρησκεία και ιδεολογίες μάς τον πρόσφεραν με μορφή απλοποιημένη, διαδίδοντας απατηλές βεβαιότητες.
Η πολυπλοκότητα του κόσμου είναι τέτοια ώστε συχνά, όσο περισσότερο προσπαθούμε να την κατανοήσουμε, τόσο λιγότερο κατορθώνουμε να την αντιληφθούμε.
Είναι απερίσκεπτο να μιλάμε για πράγματα που δεν γνωρίζουμε, μολονότι διαρκώς οδηγούμαστε να το κάνουμε, συχνά χωρίς σύνεση. Θα έπρεπε, αντίθετα, να εκφραζόμαστε πάντα υποθετικά.
Αλλά και να ξέρουμε, όταν χρειάζεται, να παίρνουμε ρίσκα, να εκτιθέμεθα, προκειμένου να αποφεύγουμε να μετατρεπόμαστε σε πιόνια ενός παιχνιδιού που μας υπερβαίνει. […]
_____________

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2018

Πλάτωνας: Η τριμερής διάκριση της ψυχής

ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΚΕΨΕΙΣ


Ο Πλάτωνας έχει τεράστια επίδραση στον Δυτικό τρόπο σκέψης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 428 π.Χ. περίπου από γονείς ευγενείς. Αρχικά ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά σύντομα στράφηκε εξ ολοκλήρου στη φιλοσοφία. Στην ηλικία των 20 προσκολλάται στον Σωκράτη και παραμένει μαθητής του, ακολουθώντας τον για εννέα χρόνια.

Η γνωριμία του με τον Σωκράτη ήταν το ένα από τα δύο επιδραστικότερα γεγονότα της ζωής του. Το άλλο σημαντικό γεγονός ήταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος ανάμεσα στην Αθήνα και τη Σπάρτη, κατά τον οποίο ο Πλάτωνας υπηρέτησε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, (409 – 404 π.Χ.). Η ήττα της Αθήνας τερμάτισε την δημοκρατία της, την οποία οι Σπαρτιάτες αντικατέστησαν με ολιγαρχία.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο Πλάτωνας σκέφτηκε να στραφεί στην πολιτική, αλλά η θανάτωση του Σωκράτη το 399 π.Χ. και η ακόλουθη ψυχολογική κατάσταση και ατμόσφαιρα άλλαξαν τα σχέδιά του και έτσι ο Πλάτωνας αποφάσισε μαζί με λίγους ακόμα σωκρατικούς να καταφύγει στα Μέγαρα.
Μετά το θάνατο του Σωκράτη αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη μελέτη και στη φιλοσοφία.
Ταξίδεψε για 12 χρόνια σε όλη τη Μεσόγειο, μελετώντας μαθηματικά με τους Πυθαγόρειους στην Ιταλία, γεωμετρία, γεωλογία, αστρονομία και θρησκεία στην Αίγυπτο. Το 385 π.Χ. περίπου ιδρύει την Ακαδημία στην Αθήνα, στην οποία δίδαξε για περίπου 40 χρόνια και πάντα προφορικά. Η Ακαδημία λειτούργησε μέχρι το 529 μ.Χ., όταν την έκλεισαν οι Ρωμαίοι, θεωρώντας τη απειλή για τον χριστιανισμό.

Η θεωρία του Πλάτωνα για την ψυχή

Κατά τον Πλάτωνα, ο άνθρωπος αποτελείται από δύο υποστάσεις, από το σώμα και την ψυχή. Το σώμα είναι φθαρτό, ενώ η ψυχή αιώνια• επομένως, η ψυχή συνιστά την ουσία του ανθρώπου. Μάλιστα, υπήρχε πριν γεννηθούμε και θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μετά το θάνατό μας, σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Ο φιλόσοφος διακρίνει τρία μέρη στην ψυχή: το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Αυτά τα τρία είδη ψυχής αντιστοιχούν σε τρεις αρετές: στη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη αντίστοιχα.
Το ανώτατο μέρος της ψυχής είναι το λογιστικό, ενώ το επιθυμητικό είναι το κατώτατο. Το πρώτο μέρος είναι αυτό που μας παρέχει την ικανότητα να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε, γι’ αυτό και η αρετή που τη συνοδεύει είναι η σοφία. Το επιθυμητικό μέρος είναι αυτό που γεννά όλες μας τις επιθυμίες, όπως την επιθυμία για τροφή και αναπαραγωγή, αλλά και πάθη. Γι’ αυτό και για τον Πλάτωνα η αρετή που συνδέεται με το επιθυμητικό είναι η σωφροσύνη. Τέλος, το θυμοειδές που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο άλλα μέρη είναι αυτό που μας δίνει θάρρος, περιέχει τις βουλητικές μας ενέργειες. Η ισορροπία στην ψυχική μας υγεία έρχεται όταν καταφέρουμε την εναρμόνιση των τριών αυτών μερών της ψυχής.
Ο Πλάτωνας είχε παρομοιάσει την ψυχή μας με ένα άρμα που έχει δύο άλογα. Ο ηνίοχος είναι το λογιστικό μέρος και τα δύο άλογα αποτελούν το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Αν τα άλογα μάθουν να υπακούν τον ηνίοχο, όταν χρειάζεται, τότε η ψυχή βρίσκεται σε αρμονία. Σε μια άλλη παρομοίωση που μας δίνει, ο Πλάτωνας θέλει να δείξει την εσωτερική μάχη που μαίνεται μέσα μας. Μια εσωτερική μάχη που αργότερα τόνισε η ψυχανάλυση με πρώτο τον Sigmund Freud.
Σε αυτή την εσωτερική μάχη, το λογιστικό μέρος είναι ο άνθρωπος, το θυμοειδές ένα δυνατό λιοντάρι και το επιθυμητικό είναι ένα θηρίο με πολλά κεφάλια. Εάν ο άνθρωπος αφήσει το λιοντάρι μαζί με το θηρίο να πάρουν τα ηνία, τότε θα ισχυροποιηθούν και θα οδηγήσουν τον άνθρωπο σε μια άσκοπη ζωή, όπου οι επιθυμίες και τα πάθη θα κυριαρχούν και μάλιστα θα μάχονται μεταξύ τους.
Όμως, αν ο άνθρωπος καταφέρει να δαμάσει το επιθυμητικό, δηλαδή το θηρίο με τη βοήθεια του θυμοειδούς, δηλαδή του λιονταριού, τότε θα καταφέρει να πειθαρχήσει στις επιθυμίες του, ώστε να μπορέσει στο τέλος να απολαύσει την αρμονία της ψυχής του. Ο Πλάτωνας σε καμία περίπτωση δεν έχει πρόθεση να εκμηδενίσει κάποια από τα τρία μέρη της ψυχής, ούτε καν του επιθυμητικού. Ο στόχος είναι η τιθάσευση και η έμμετρη χρήση του, αλλά και η συνεργασία με το θυμοειδές. Για τον Πλάτωνα, η δικαιοσύνη είναι αυτή που γεννάται μέσα από την αρμονία των τριών αυτών μερών.

______________